Dit jaar vindt op 29 juni de Roze Zaterdag plaats in Utrecht. Dit jaarlijkse evenement begon als de herdenking van de Stonewall-rellen in New York in 1969. Deze rellen, waarbij letterlijk teruggevochten werd tegen politieinvallen in homogelegenheden, vormden een van de startpunten voor de beweging voor seksuele bevrijding.
Van deze radicale oorsprong is niets meer te merken. Roze Zaterdag moet een feest zijn, waarbij pijnlijke politieke issues genegeerd worden. Als er nog ergens voor gedemonstreerd wordt, dan is dat vooral een legalistische strijd voor 'gelijke' rechten. Oftewel: hoe kunnen we zo goed mogelijk meedraaien in de neoliberale heteronormatieve maatschappij. Tekenend is dat velen het homohuwelijk de belangrijkste 'overwinning' van deze eeuw vinden, zonder enig acht te slaan op het onderdrukkende karakter van het instituut huwelijk als zodanig.
De illusie dat de strijd wel gestreden is, is misschien logisch vanuit het perspectief van de blanke goedverdienende homoman, die als ijkpunt schijnt te dienen voor de mate van emancipatie. Queer Guerilla, een groep van linksradicale queeractivisten, ziet nog wèl een groot aantal problemen die juist op Roze Zaterdag benoemd en bestreden zouden moeten worden:
- Eerst en vooral: waar is de aandacht voor, en het protest tegen, het steeds verder opkomende racisme in de mainstream-homobeweging? In samenwerking met anti-racismegroepen zou een krachtige vuist gemaakt moeten worden tegen racisme, nationalisme en islamofobie, maar in plaats daarvan ligt een groeiend aantal LGBTs kwijlend aan de voeten van racisten als Wilders, Rutte en Samsom. Racisten die LGBTs alleen interessant vinden om te misbruiken in hun anti-immigratie-geraaskal en zich op de borst te kloppen als verdediger van de zogenaamde westerse vrijheden. Ondertussen worden LGBT-asielzoekers zonder pardon teruggestuurd naar gevaarlijke herkomstlanden, met de boodschap hun seksualiteit maar geheim te houden.
- Waar zijn de vraagtekens bij het steeds commerciëlere karakter van de Roze Zaterdag? Waslijsten bedrijven mogen goede sier maken als sponsors, zonder enige kritiek op de dagelijkse praktijk van hun activiteiten. Laten we wel wezen, ze verbinden hun naam aan Roze Zaterdag omdat zij er iets bij te winnen hebben: een gepinkwashed imago dat ze aantrekkelijk maakt voor de goedverdienende, overconsumerende prototype-homo en lesbo. Waar is al dat sponsorgeld überhaupt voor nodig?
- Waarom zijn politieagenten en militairen welkom als deelnemers aan Roze Zaterdag? Maakt het feit dat er LGBTs in die kringen rondlopen hun werk ook maar iets minder verwerpelijk? Morgen slaan ze weer een zogenaamde illegaal in de boeien, schieten een ongewapende tiener dood of bombarderen een land de vernieling in. Wij hebben geen enkele behoefte zij aan zij te staan met onderdrukkers, mensenrechtenschenders en moordenaars, omdat ze toevallig ook niet-hetero zijn.
- Waar is de strijd voor echte seksuele en genderbevrijding, voor het van ons af werpen van hokjes waarover we onszelf moeten verdelen? Waarom mogen we alleen homo/lesbo of hetero of bi zijn? Waarom moeten we allen vrouw of man zijn? Al die hokjes werken onderdrukking en discriminatie alleen maar in de hand. Ook binnen de LGBT-wereld is nog een hele slag te maken in het overwinnen van seksisme, gendernormativiteit, transfobie en bifobie. We moeten ons inzetten voor een verqueering van de samenleving: queer als een allesomvattende vloeibare en inclusieve identiteit.
Roze Zaterdag is verworden tot een commercieel festijn om een dun laagje diversiteit en tolerantie te vieren. Wij willen deze dag reclaimen als een dag van anarchistische strijd voor bevrijding. Een dag waarbij we de strijd voor seksuele bevrijding hand in hand laten gaan met verzet tegen seksisme, transfobie, xenofobie, uitsluiting, onderdrukking, militarisme, neoliberalisme, kapitalisme en imperialisme. Voor een vrije, solidaire en humane wereld zonder grenzen.
kijk hier voor het progamma